Horacy - (65 - 8 r. p.n.e.) urodził się w południowej Italii, w miasteczku Wenuzja. Był synem wyzwolonego niewolnika, woźnicy. Ojciec sam żyjąc bardzo skromnie, zapewnił synowi doskonałe wykształcenie. Najpierw kształcił się w Rzymie, a później na studiach uniwersyteckich w Atenach. Studiował filozofię, lecz z tego wyrwała go zawieruch wojenna. Do kraju powrócił jako bankrut materialny, ponieważ jego majątek podjęła konfiskata w 38 r. p.n.e. Jako protegowany Wergiliusza przyjęty został do koła mecenasa, który wspierał poetę finansowo, zapewniając mu godne warunki do tworzenia. Pisał pieśni, satyry, eposy i listy. W sumie napisał trzy księgi pieśni, inaczej zwanych odami. Ich tematyka jest bardzo różnorodna, wyróżnić można pieśni poważne, patriotyczne, filozoficzno - refleksyjne, biesiadne i miłosne.

"O co poeta prosi Apollina"
Jest to oda będąca rodzajem syntezy poglądów stoików i epikurejczyków. Horacy bierze od stoików rozum i umiar o korzystaniu z dóbr materialnych. Poeta widzi również możliwość wzięcia czegoś od życia i taka postawa zapewnia spokój, opanowanie i szczęście, są to elementy wzięte od epikurejczyków.

"Stawiałem sobie pomnik trwalszy niż ze spiżu"
Tematyką wiersza jest twórczość poety. Pisząc pozostawia coś trwałego dla potomności. Poeta zdaje sobie sprawę z tego, że zapewnił sobie nieśmiertelność : "stawiłem sobie pomnik trwalszy niż ze spiżu". Uważa, że nic nie jest w stanie zniszczyć tego pomnika, ani go uszkodzić :
"Ani go deszcz trawiący, ani akwilony
nie pożyją bezsilnie, wieki lat niezliczony
szereg, nie czas lecący w wieczności otchłanie"