Autor księgi Hioba jest nieznany. Powstała ona prawdopodobnie między V, a VI w. p.n.e. Hiob jest symbolem człowieka cierpiącego niewinnie. Dramat jego polega na tym, że z jednej strony jest on przekonany o jego prawości, z drugiej zaś wie, że tym który go doświadcza jest Bóg sprawiedliwy. Hiob nie znajduje jednak wytłumaczenia dla tej sytuacji, stwierdza jednak, że istnieje. Hiob to człowiek sprawiedliwy, cierpiący niewinnie, który posiada niewzruszoną pewność swej prawości. Broni jej odważnie, wydaje się nawet, że w końcu posunie się do bluźnierstwa mówiąc "odstąp mnie, abym miał trochę radości". Na przykładzie księgi Hioba Bóg pokazuje, że cierpienia nie można pojąc, ani wytłumaczyć. Można je przyjąć lub odrzucić. Cierpienie w przypadku Boga to okrutna próba wiary. Człowiek bowiem w swoim życiu musi doświadczyć uniesień, wzlotów, zwątpienia i rozpaczy.
W literaturze polskiej mamy wiele przykładów prometejskiego buntu wobec Boga w obliczu zła i cierpienia. Najsilniej rozbrzmiewa on w Wielkiej Improwizacji w "Dziadach" cz. III Adama Mickiewicza i hymnach Jana Kasprowicza.