Epopeja (epos) to rozbudowany utwór wierszowany, przedstawiający mitycznych, legendarnych, historycznych bohaterów na tle wydarzeń przełomowych dla danej społeczności narodowej. Na plan pierwszy wysuwa się fabuła, narrator - wszechwiedzący i obiektywny, który ujawnia się w inwokacji. Styl podniosły, dostosowany do heroicznych czynów bohaterów, obfituje w realistyczne opisy ważnych przedmiotów i sytuacji. Klasycznym przykładem epopei jest "Iliada" , która pierwotnie przeznaczona była do głośnej recytacji - pisana heksametrem składającym się z daktyli lub spondejów. Narrator przedstawia wydarzenia z epickim dystansem, nie komentuje ich, nie ocenia. Rozbudowane porównania, tworzące obrazy poetyckie i podnoszące nastrój (pojedynek Achillesa z Hektorem). Dokładność opisu - każda sytuacja opisywana kolejno (nie przedstawia czynności równoczesnych), każdy gest, szczegół. Bohaterowie są herosami - półbogami, są wyidealizowani. Inwokacja skierowana jest do bogów. Występuje paralelizm akcji - dwa ciągi wydarzeń: działalność ludzi i działalność bogów (realistyczny i nadzmysłowy). O końcowym wyniku decyduje przeznaczenie (Mojra), któremu podlegają zarówno ludzie, jak i bogowie - Mojra jest wyrazem niezmiennego porządku świata. Brak jest wyraźnej różnicy pomiędzy ludźmi a bogami. Bogowie nie przewyższają ludzi pod względem etycznym. Drobiazgowe tło polityczno-społeczne, ekonomiczne, historyczne.