Symbolizm to prąd literacki ukształtowany w końcowym piętnastoleciu XIX wieku we Francji i Belgii. Nazwa pochodzi od manifestu, który poeta Jean Moreas ogłosił w roku 1886 na łamach dziennika "Le Figaro" . Symboliści rezygnowali z opisu, natomiast dążyli do znalezienia równoważnika zjawisk niewyrażalnych. Tym kluczem miał być symbol, a więc obraz skonstruowany dwupoziomowo, nie wyczerpujący swych znaczeń w płaszczyźnie bezpośredniej, lecz ukrywający w kształcie słownym wieloznaczne sugestie. Symboliści cenili muzyczność wiersza i swobodę wersyfikacyjną. Zadaniem poezji nie jest już odtwarzanie świata i jego upiększanie, lecz tworzenie nowego wymiaru świadomości. Wiersze powinny być nasycone grozą odczuwaną wobec tajemniczości natury ludzkiej i jej samotności egzystencjalnej.

Najwybitniejszymi przedstawicielami tego kierunku w poezji francuskiej byli Karol Baudelaire i Jan Artur Rimbaud.

"Statek pijany" - Rimbaud
Utwór ten jest opisem przeżyć i przygód statku, który wyzwolił się spod ludzkiej władzy i wypłynął na szerokie morza i oceany. Statek opływa cały świat, poznaje nowe lądy. Statek zachwyca się pięknem świata, różnorodnością morskiej flory i fauny. Było mu dane zobaczyć cały świat, przemierzyć cały świat, a mimo to nie jest szczęśliwy, wciąż tęskni. Jego domem jest Europa i pragnie tam wrócić. Utwór ten jest utworem symbolicznym, wyraża protest poety przeciwko skrępowaniu jednostki, jej ograniczaniu, przeciwko więzom świata. Statek to symbol człowieka, który pragnie uwolnić się od krępujących go norm. Okazuje się jednak iż ta wymarzona wolność nie wypełnia mu całego życia. Zaczyna tęsknić za swoim miejscem na świecie, za czymś stałym i znanym. Błotnista kałuża jest symbolem codziennego życia, przeciętności. Statek jest "pijany" - być może upojony wolnością, radością wyzwolenia.

"Albatros" - Baudelaire
Tytułowy albatros jest symbolem jednostki nieprzeciętnej, żyjącej wśród zwyczajnych ludzi. Albatros oglądany w locie wydaje się być ptakiem pięknym, doskonałym. Złapany przez marynarzy staje się obiektem kpin i żartów, traci swa urodę. Ptak ten nie jest stworzony do chodzenia po ziemi, tylko w powietrzu może rozwinąć skrzydła, pokazać swą urodę. Autor porównuje albatrosa z poetą, twórcą, którego się nie docenia i wyśmiewa. Jego piękno i doskonałość widać tylko wtedy, gdy tworzy, unosi się na skrzydłach poezji. Tylko wtedy może wzbudzić zachwyt i podziw tych, którzy go wyśmiewali i poniżali.