Dzieła impresjonistyczne charakteryzowały się subiektywizmem, biernością w odtwarzaniu rzeczywistości. Dążyły do chwytania zmienności zjawisk, ich przelotności. Impresjoniści lubili poddawać się chwilowym nastrojom, lekceważyli kompozycję.
Jednym z takich utworów jest "Melodia mgieł nocnych" Tetmajera. Akcja wiersza rozgrywa się w scenerii górskiego krajobrazu, pogrążonego w nocnym mroku, zgładzonych przez światło księżyca i gwiazd. Poeta łączy tu barwy, ruch, zapach i dźwięk (synestezja - łączenie i mieszanie wrażeń pochodzących od różnych zmysłów) w celu uzyskania zamierzonego nastroju. Użyte środki mają uzmysłowić lekkość, zwiewność i zmienność - przymioty nocnych mgieł unoszących się nad Czarnym Stawem. Zwiewność i lekkość podkreślone są przez przenoszące się szybko z miejsca na miejsce mgły, które wchłaniają nieuchwytne światło, kolor i woń otoczenia. Nasycają się one subtelnym szmerem potoków i szumem lasu. Zarówno dynamizm, jak i postawienie jej w roli podmiotu lirycznego, czyni mgłę żywą, a nawet myślącą istotą. Taki charakter ma również utwór tego samego autora "Z Tatr". Tematem utworu jest krajobraz tatrzański i wynikające z obcowania z górską kulturą - uczucie spokoju i ukojenia. Tatry opisywane są tu jako synteza zjawisk ulotnych, niepowtarzalnych: mgły przeuroczej, sennej zieleni gór, szumiącego potoku czy drzemiącego smrekowego lasu. Obraz ten wywołuje w podmiocie lirycznym nastrój zadumy, wewnętrznego wyciszenia.