Stanisław Wyspiański urodził się 15 stycznia 1869 roku w Krakowie. Od najmłodszych lat ujawniał zdolności plastyczne, a także poetyckie. Po ukończeniu gimnazjum, w 1887 roku, zapisał się do Szkoły Sztuk Pięknych i na wydział Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studia malarskie kontynuował podczas pobytu w Paryżu w latach 1891 - 1894. Oprócz twórczości plastycznej pasjonowało go również dramatopisarstwo i poezja. Po powrocie do kraju zaprojektował i wykonał witraże w kościele Franciszkanów w Krakowie. W 1897 roku jako ilustrator i autor nowej szaty graficznej, rozpoczął współpracę z krakowskim "Życiem". W 1900 ożenił się z chłopką, Teodorą Pytkówną. W 1902 roku został docentem Akademii Sztuk Pięknych, a w 1905 roku radnym miasta Krakowa. Wraz z architektem W. Ekielskim opracował projekt zabudowy wzgórza wawelskiego. Zmarł w Krakowie 28 listopada 1907 roku. Twórczość Wyspiańskiego realizowała się w kilku kierunkach: jako dramatopisarza, poety, malarza, reformatora teatru, scenografa, projektanta. W dramatach podejmował tematykę narodowowyzwoleńczą, wyrosłą z romantyzmu (Warszawianka, Noc listopadowa, Legion, Wesele, Wyzwolenie). Snuł również refleksje nad dziejami narodu polskiego (Bolesław Śmiały, Skałka, Legenda). Był także autorem dwóch tragedii osnutych na autentycznych wydarzeniach (Klątwa, Sędziowie). Marzył o stworzeniu "teatru ogromnego" - monumentalnego teatru narodowego, nawiązującego do doświadczeń polskich romantyków. Był wspaniałym malarzem, twórcą m.in. niezapomnianych portretów dzieci, kobiet oraz charakterystycznych motywów kwiatowych.