Bezdomni to ludzie, którzy nie mają własnego domu. W takim sensie bezdomnymi są nędzarze z Paryża i Warszawy, robotnicy mieszkający w skrajnych warunkach życiowych. Problem bezdomności jest jednak znacznie szerszy, można go dostrzegać w sensie metaforyczno - symbolicznym. W takim znaczeniu bezdomnymi są główni bohaterowie utworu, gdyż nie mają swojego miejsca na ziemi, nie znają ciepła domowego ogniska, miłości rodzinnej, wszystkich tych uczuć, które wiążą się z domem rozumianym jako oaza spokoju, miłości i bezpieczeństwa.

Tomasz Judym - samotnik z wyboru, rezygnuje z możliwości posiadania własnej rodziny i domu, uważa, że tylko jako człowiek samotny może realizować swoje posłannictwo.

Joasia Podborska - nigdy nie zaznała ciepła domowego ogniska. Utraciła rodziców, rodzinny majątek, także dom wujostwa nie zaspokoił jej potrzeby ciepła i miłości.

Wiktor Judym - ścigany za konspiracyjną działalność musi opuścić kraj. Wraz z rodziną emigruje z Ameryki, licząc na lepszą sytuację ekonomiczną. W świecie szuka miejsca dla siebie i swoich bliskich.

Les - Leszczykowski - staje się bezdomnym po upadku powstania styczniowego, przed represjami musi uciekać z ojczyzny. Nigdy już do niej nie powróci.

Wacław Podborski - brat Joasi, skazany na zesłanie przebywa w głębi Rosji, tam też umiera.

Korzecki - człowiek bezdomny, jego bezdomność wynika z zagubienia i poczucia obcości. Wybiera samobójstwo, uciekając od problemów rzeczywistości.