Mikołaj Rej temat wiejski rozwinął w "Żywocie człowieka poczciwego", nadając mu uniwersalny charakter. Powołaniem człowieka, w myśl humanistycznych koncepcji Mistrza z Nagłowic, jest życie zgodne z prawami natury. Opisując rok przyrodniczy podzielony na wzór kalendarza biologicznego (cztery pory roku) artysta przedstawił kolejne fazy życia ludzkiego w sposób adekwatny do zjawisk naturalnych. Człowiek jest gospodarzem organizującym przyrodę i z tej przyrody zarazem czerpiącym korzyści materialne i duchowe. Wieś w "Żywocie człowieka poczciwego", jako miejsce gospodarskiego trudu i gospodarskiego owocobrania, służy Rejowi do przedstawienia najistotniejszych wartości i dobrodziejstw natury.
Odmienną tematykę podejmuje "Pieśń świętojańska o Sobótce" Jana Kochanowskiego.
Jej odmienność wyraża się już w zakresie gatunkowym. O ile pisany prozą
"Żywot człowieka poczciwego" Reja nawiązuje do form parenetycznych, o tyle
cykl poetycki twórcy z Czarnolasu mieści się w pełni w rodzaju lirycznym
i korzysta z doświadczeń poezji pastoralno-sielankowej. Utwór świętojański
staje się pieśnią o śpiewaniu, dwanaście panien opowiada o odpoczynku po
pracy, wywodzi pochwałę tańca, nawiązuje do ludowych pieśni miłosnych.
Ostatnia z panien wygłasza pochwałę życia wiejskiego:
Cykl świętojański Kochanowskiego nawiązuje więc do mitu arkadyjskiego
(Arkadia - kraina wiecznej szczęśliwości) oraz staje się pochwałą kultury
ludowej przechowującej nakazy moralne, pocieszającej i radującej człowieka.
Gatunek sielanki rozwijał także w późnej fazie renesansu Szymon Szymonowic.
W wydanym przez poetę zbiorze idylli znalazła się sielanka "Żeńcy". Jej
treść, z punktu widzenia cech gatunku, jest nietypowa, przedstawia bowiem
pracę pańszczyźnianą, buduje obraz niedoli chłopa. O sielankowym charakterze
utworu Szymonowica decyduje więc nie temat, ale sposób, w jaki zostaje
przedstawiona rola pieśni ludowej. Bohaterka utworu Pietrucha nuci melodię-pieśń
opartą na motywach ludowych. Ta właśnie pieśń "uczłowiecza" srogiego ekonoma,
dzięki niej sielanka Szymonowica potrafi odnaleźć pierwotną dobroć człowieka.
Schyłek epoki renesansu przypada, o czym pisaliśmy, na lata osiemdziesiąte XVI wieku. Z przełomem kultury ściśle związana jest postać Piotra Skargi (1536-1612). Ten wybitny kaznodzieja, hagiograf, polemista kontrreformacji dzięki legendzie historyczno-literackiej ukształtowanej w okresie rozbiorów (za sprawą głównie Adama Mickiewicza i Jana Matejki), urósł do roli kapłana-proroka, gorącego orędownika miłości ojczyzny, której upadek umiał przepowiedzieć. Za znaczące dzieło Skargi należy uznać traktat polityczny zapisany w formie ośmiu kazań "Kazania sejmowe" (1597). Groził w nich zagładą ojczyzny, jeżeli nie nastąpi moralne i polityczne odrodzenie Rzeczypospolitej. Zdecydowana krytyka anarchii oraz wad szlacheckich spotyka się w "Kazaniach" z ideą wzmocnienia władzy królewskiej oraz surową, ascetyczną wizją moralną. Epoka humanizmu zaznaczyła się w dziejach kultury europejskiej wieloma osiągnięciami.
Zainteresowanie człowiekiem sprzyjało wszechstronnemu pogłębianiu wiedzy antropologicznej. Tradycja kultury antycznej oraz kontynuacja wielu osiągnięć literatury i sztuki średniowiecznej pozwoliły z kolei renesansowi - jako epoce w dziejach Europy - stać się ważnym ogniwem w rozwoju kultury śródziemnomorskiej. Renesans w Polsce wyraził się także doskonaleniem języka literackiego oraz kształtowaniem wielu gatunków i form artystycznych (między innymi ogromne znaczenie dla rozwoju poezji posiada ukształtowanie przez Kochanowskiego sylabicznego systemu wiersza).
Ważny wydaje się także wkład Polaków do europejskiej kultury renesansu. Była już mowa o artystycznych osiągnięciach Jana Kochanowskiego. Przypomnijmy także fundamentalną dla rozwoju nauki pracę Mikołaja kopernika "O obrotach sfer niebieskich" oraz społeczno-polityczną działalność Andrzeja Frycza-Modrzewskiego, owocującą dziełem o europejskim zasięgu "De republica Emendanda" ("O naprawie Rzeczypospolitej"). Idee renesansowe żywe są w kulturze polskiej i europejskiej do dnia dzisiejszego.