Wzorzec kompozycyjny utworu hagiograficznego można sprowadzić do następujących członów:

- prolog, w którym autor zazwyczaj wyjawia powody skłaniające go do opracowania żywota, prosi siły wyższe o pomoc, a czytelników o wyrozumiałość;
- właściwa opowieść o świętym, relacjonowana od narodzin zwykle cudownie zapowiedzianych, poprzez dzieciństwo, w którym dostrzega się pierwsze objawy przyszłej wielkości, młodość z zaakcentowaniem wzrastających cnót, małżeństwo z ulubionym motywem ślubu czystości i ucieczką z domu. Następnie podawane są opisy cudownych zdolności świętego i nadprzyrodzonych interwencji boskich, kultu doznanego za życia, a także cierpliwie znoszonych prześladowań i umartwień. Wreszcie następuje zamknięcie biografii sceną męczeńskiej lub świątobliwej śmierci (której towarzyszą rozmaite cuda) i pogrzebu;
- niekiedy dodaje się jeszcze informacje o przeniesieniu zwłok i cudach wokół relikwii.

Jednym z utworów hagiograficznych jest "Legenda o św. Aleksym". Aleksy to przykład ascety, który dobrowolnie rezygnuje z życiowych przyjemności, prowadzi życie o surowej dyscyplinie zewnętrznej i wewnętrznej. Asceza ta jest posunięta aż do samozniszczenia (model utworu wyrosły z tradycji wschodniej). Model ten obcy był zachodnioeuropejskiej ascezie franciszkańskiej (franciszkanizm), która sprzeciwiała się skrajnym praktykom. Na Zachodzie początkowo pojawiły się łacińskie przekłady z greckich wersji legend, a następnie oryginalne żywoty spisywane po łacinie i w językach narodowych, ukazujące postacie rodzimych świętych (w Polsce np. św. Stanisława i św. Kingę).

Najwybitniejszym łacińskim zbiorem legend o świętych była tzw. "Złota Legenda", niezmiernie popularna w Europie i Polsce.