Wielka współczesna poetka polska, także eseistka i tłumaczka poezji francuskiej - urodziła się 2 lipca 1923 roku w Kórniku w woj. Poznańskim. Jej ojciec - Wincenty Szymborski był plenipotentem hrabiego Zamoyskiego. W 1925 rodzina Szymborskich przeprowadziła się na stałe do Krakowa, gdzie przyszła poetka rozpoczęła naukę najpierw w szkole powszechnej, a potem w Gimnazjum ss. Urszulanek. Po wybuchu wojny Szymborska kontynuowała naukę gimnazjalną na tajnych kompletach uzyskując świadectwo dojrzałości. W tym czasie podjęła pracę zarobkową i zaczęła pisać. W roku 1945 zadebiutowała w "Walce", samodzielnej kolumnie "Dziennika Polskiego", wierszem "Szukam słowa". W tym samym roku rozpoczęła studia na UJ, jednak ich nie ukończyła.
Po debiucie zaczęła być znana w środowisku młodych literatów; przez krótki czas należała do Zespołu Młodych "Inaczej", do którego należeli m.in. Tadeusz Kubiak, Stanisław Lem. W roku 1947 podjęła pracę w dwutygodniku oświatowym "Świetlica krakowska". W 1949 została przyjęta do Związku Literatów Polskich.
W 1952 warszawski "Czytelnik" wydał pierwszy tomik poezji W. Szymborskiej, utrzymany w poetyce socrealistycznej pt. "Dlatego żyjemy". Wkrótce potem autorka zaczęła pracować w "Życiu literackim", gdzie przez 13 lat prowadziła dział poezji. Dwa lata po debiutanckim tomiku, wyszedł drugi - "Pytania zadawane sobie". Za oba zbiory wierszy poetka otrzymała Nagrodę Literacką miasta Krakowa i została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.
W 1957 wyszedł trzeci, przełomowy tomik poezji - "Wołanie do yeti", a w 1962 - czwarty pt. "Sól". W 1967 został opublikowany tomik "Sto pociech", niedługo potem poetka otworzyła w "Życiu literackim" stałą rubrykę felietonów "Lektury nadobowiązkowe", których wybór publikowany jest w formie książkowej.
W 1972 r. ukazał się tomik "Wszelki wypadek", cztery lata później "Wielka liczba", a w 1986 "Ludzie na moście". W tym samym roku otrzymała nagrodę miesięcznika "Odra" za całą twórczość literacką, a zwłaszcza za tomik "Ludzie na moście".
W 1991 r. za całokształt twórczości poetyckiej otrzymała ona we Frankfurcie nad Menem międzynarodową nagrodę im. J.W. Goethego. Jest także laureatką nagrody Herdera.
W 1993 roku został wydany tomik wierszy "Koniec i początek", dwa lata później na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu nadano poetce tytuł doctora honoris causa. W 1996 otrzymała Nagrodę Nobla.
"Nagrobek"
Wiersz ten może stanowić punkt wyjścia do refleksji nad charakterem twórczości Wisławy Szymborskiej. Koncept tego wiersza polega na tym, że epitafium nagrobkowe pisze sama poetka. Pojawiają się więc sformułowania "tu leżu", "wieczny odpoczynek". Szymborska w wierszu tym odsłania swoje poglądy na temat poezji. Mówi o sobie, jako o poetce "staroświeckiej", której najbliższa jest poezja klasztorna. Zdecydowanie odrzuca ona awangardę i eksperymenty poetyckie. Nigdy nie przynależała do jakiejkolwiek grupy literackiej. W swojej twórczości podejmuje problemy związane z egzystencją człowieka. Stosuje również interpunkcję i rymy gramatyczne niemal częstochowskie odrzucane przez awangardę. Broni "rymowanki, prostoty i bezpretensjonalności poezji". Ostatnie fragmenty wiersza zawierają ironiczną aluzję do współczesnej cywilizacji, której wytworem jest człowiek "robot z mózgiem elektronowym w teczce".
"Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej"
Bohaterką wiersza jest Ludwika Wawrzyńska - nauczycielka, która uratowała z pożaru dzieci przepłacając to jednocześnie życiem. Poetka stara się zrozumieć postępowanie Wawrzynskiej. Zastanawia się nad jej niezrealizowanymi bliższymi i dalszymi planami. Heroiczny czym Wawrzyńskiej skłania Szymborską do refleksji na temat własnego życia. Poetka uważa się za osobę doświadczoną, oczytaną, wykształconą.
Nie wie natomiast jednej rzeczy. Jak ona zachowałaby się w sytuacji, w jakiej znalazła się Ludwika czy stać by ją było na tak heroiczny czyn. Widać tu wyraźnie sceptycyzm poetki. Doskonałym podsumowaniem rozważań na temat własnego charakteru i osobowości są ostatnie wersy :
"Cebula"
Szymborska stawia pytanie : czym jest człowiek bez cebuli? Tekst zbudowany jest na zasadzie zestawienia - przeciwieństw, czyli składa się z antytez. Z jednej strony znajdują się ludzie, a z drugiej cebula. Szymborska stara się wciągnąć czytelnika w pewien rodzaj gry, czy człowiek uzna doskonałość cebuli jako doskonałego tworu natury : "Cebula jest sobą na wskroś do stopnie cebuliczności (...) Cebulasta na zewnątrz, cebulasta do rdzenia". Jest to twór niezwykle udany, harmonijny, proporcjonalny, nazywa ją "najnadobniejszym brzuchem świata". Na tle cebuli człowiek wypada bardzo nieciekawie. Nie możemy wejrzeć do siebie bez przerażenia. W naszym brzuchu nie ma niczego nadobnego : "tłuszcze, nerwy, żyły, śluzy, sekretności". W najmniejszym nawet stopniu nie jesteśmy tak doskonali jak cebula. Wiersz kończy się jednak zaskakująca pointą. Szymborska cieszy się z tego, że człowiekowi odmówiony został "idiotyzm doskonałości".